Zespół badawczy: Sergej M. Ostojic, Jay R. Hoffman, Boris Vukomanovix, Julio Calleja-Gonzalez
Abstrakt
Tło: Ponieważ terapia wodorowa okazała się korzystna w leczeniu stanów zapalnych, uszkodzeń niedokrwienno-reperfuzyjnych i stresu oksydacyjnego u ludzi, przydatna wydaje się ocena wpływu egzogennie podawanego wodoru jako elementu w natychmiastowym leczeniu urazów tkanek miękkich związanych ze sportem.
Głównym celem tego badania pilotażowego było zbadanie wpływu 2-tygodniowego podawania wodoru na biochemiczne markery stanu zapalnego i powrotu do sprawności funkcjonalnej u zawodowych sportowców płci męskiej po ostrym uszkodzeniu tkanek miękkich.
Metoda: W sezonie 2013 (od marca do maja) 36 zawodowych sportowców zostało zrekrutowanych jako uczestnicy i przebadanych przez certyfikowanego specjalistę medycyny sportowej w ciągu pierwszych 24 godzin po doznaniu kontuzji. Badani zostali przydzieleni do 3 losowo przydzielonych badań w systemie z pojedynczą ślepą próbą. Osoby z grupy kontrolnej otrzymały tradycyjny protokół leczenia urazów tkanek miękkich. Pacjenci w pierwszej grupie eksperymentalnej postępowali zgodnie z tymi samymi procedurami, co grupa kontrolna, ale z dodatkowym podawaniem przez cały czas trwania badania doustnych tabletek bogatych w wodór (2 g dziennie). Pacjenci w drugiej grupie eksperymentalnej również postępowali zgodnie z procedurami grupy kontrolnej, z dodatkowym podawaniem przez cały czas trwania badania zarówno doustnych tabletek bogatych w wodór (2 g dziennie), jak i miejscowych opakowań bogatych w wodór (6 razy dziennie przez 20 minut). Uczestnicy byli oceniani w momencie zgłoszenia urazu oraz po 7 i 14 dniach od badania wyjściowego.
Wyniki: Stwierdzono, że doustna i miejscowa interwencja wodorowa zwiększa zmniejszenie lepkości osocza w porównaniu z grupą kontrolną (P = 0,04). Stwierdzono różnice w odzyskiwaniu zakresu ruchu między 3 grupami; Doustna i miejscowa interwencja wodorowa skutkowała szybszym powrotem do normalnego zakresu ruchomości stawu zarówno w przypadku zgięcia, jak i wyprostu uszkodzonej kończyny w porównaniu z interwencją kontrolną (P < 0,05).
Konkluzja: Te wstępne wyniki potwierdzają hipotezę, że dodanie wodoru do tradycyjnych protokołów leczenia jest potencjalnie skuteczne w leczeniu urazów tkanek miękkich u zawodowych sportowców płci męskiej.